Op Platt hier, op Platt dor (1)

Beginnen wir unsere neue kleine Rubrik mit einem Gedicht von Theodor Storm.

Wie? Theodor Storm? Lebt der noch?

Nein und ja. Zumindest sein umfangreiches Werk, von dem ich allerdings höchstens noch das Reclamheft „Pole Poppenspäler“ aus meiner Schulzeit besitze.

Und wenn wir uns hier in „eigenen“ plattdeutschen Texten versuchen wollen, wieso er? Der hat doch noch keinen einzigen Kommentar verfasst!

Konnte der überhaupt Platt?

Zur letzten (provokanten) Frage werde ich womöglich entsprechende Unterweisungen erhalten, aber bei dem wunderschönen Gedicht, das ich euch hier jetzt präsentiere, bin ich sicher, dass er selbst es nicht besser hätte machen können als der Übersetzer.

Von Katzen (Theodor Storm)

ins Plattdeutsche übertragen von Heino Küster

Vun Katten

Letzt‘ Joahr in’n Mai, dor bröch min Katt
söß lüttje Kattenkinner op de Welt,
Maikatten, all witt, mit swatte Steert.
Wat weer dat so nüdlig antokieken!
Man de Kööksch, Köökschen sünd böse Deerter,
un in’e Köök ward keen’n ’n Minsch,
fief wull se wegdoon – ünner Woter,
fief lüttje witte Deerter, mit ’n swatte Steert,
wull se afmurksen, dat ole Beest.
Ik heff ehr wat vertellt! – Min Gott,
wat bün ik doch ’n Minsch. De lüttjen Söten,
de wurrn groot – un dat güng fix! –
güngen stolt as ’n Hohn öber Huus un Hoff;
jo, de Kööksch kunn glupschen as ’n Oop,
de wurrn groot – un vör ehr Fenster, in’e Nacht,
dor hemm se öövt, un sing’n een Leed.
Man ik, de ik se wassen seeg, dach,
wat ik ’n grote feine Minsch blots weer. –
Een Joahr vörbi, lütt Deerter sünd nu Katten –
un wedder is dat Mai – wat schall ik seggen,
nu geev’t een Spill, dor schallst di wunnern!
Vun nerr’n in Keller bit ünner ‚t Dack
vun’t Huus, in jeed‘ Eck weer bös wat loos.
Hier leeg de een un dor de anner Katt
in’t Schapp, in’n Korv, ünner Disch un Deel,
jo, ok de Ool – ne, dat glöövt mi keen’n –
de liggt in’e Kööksch ehr frische Puuch!
Un jeed‘, jeedeen vun düsse söben Katten
hett sölbst noch kregen söben lüttje Kinner,
Maikatten, all witt, mit swatte Steert.
De Kööksch is dull, ik kann nich gegenan,
krieg ehr nich foot, ehr in’e Roosch,
afmurksen will se de, all negenunveertig!
Un ik bün kopploos, ne, wat schall ik moken –
ik grote feine Minsch – wonem schall ik mi woahr’n!
Wo schall ik hen mit sößunföfftig Katten!